ŻURAW

Żuraw

Rzadszym lecz bardzo efektownym mieszkańcem podmokłych terenów jest żuraw. Przy ciężarze 5-6 kg, długości ciała 120 cm i rozpiętości skrzydeł do 240 cm, jest jednym z największych przedstawicieli polskiej awifauny. Jednym z największych, gdyż wagą przewyższa go łabędź, rozpiętością skrzydeł - bielik, a żuraw…, żuraw jest zdecydowanie najwyższy… Stojący ptak jest wzrostu rosłego człowieka – osiąga do 190 cm. Wysmukłą sylwetkę kroczącego żurawia podkreślają bardzo długie nogi i wyciągnięta ku górze szyja. Dziób jest barwy cielistej, nieco krótszy niż u bociana, nogi szare. Czarna plama ciągnie się od czoła przez nasadę dzioba, podgardle, aż do połowy długości szyi. Dolna część, tył szyi i głowy są białe. Reszta upierzenia jest popielatoszara. Na czubku głowy widnieje czerwona plama gołej skóry. Skrzydła zakończone są ozdobnymi piórami, które u kroczącego żurawia tworzą efektowny, zwisający pióropusz zasłaniający właściwy ogon. Żurawie występują na rozległych bagnach i śródleśnych, niedostępnych rozlewiskach. Z natury są bardzo czujne i płochliwe, jednak coraz częściej odwiedzają pola i pastwiska. Z jednej strony jest to wynikiem przystosowania się ptaków, z drugiej – wkraczania cywilizacji do ich naturalnego środowiska. Bardzo widowiskowy jest taniec godowy żurawi, podczas którego ptaki chodzą dokoła siebie kłaniając się, podskakując, rozpościerając skrzydła, wznosząc szyje ku niebu i przejmująco śpiewając. Głos ten, zwany klangorem, poza okresem godowym usłyszymy w czasie przelotu żurawi: na przełomie lutego i marca oraz w sierpniu i wrześniu. Klangor składa się z pojedynczych, modulowanych krzyków, nieco smutnych, rozdzierających w tonie. Podobne, choć ostrzejsze i krótsze, są okrzyki kontaktowe wydawane latem po okresie lęgowym. Okrzyki takie składają się w głośną pieśń, gdy przed odlotem żurawie zbierają się w liczące setki, a nawet tysiące osobników stada.