Na podmokłych łąkach i wśród wilgotnych, zaoranych pól spotykamy czajkę. Jest to ptak wielkości gołębia. Ma czarną twarz i pierś, czarny metalicznie opalizujący na zielono wierzch ciała i skrzydła. Brzuch i tył głowy są białe. Długi, cienki, zawinięty ku górze czarny czub na głowie dodaje czajce specyficznego, nieco zadziornego wyglądu. Nogi są czerwone, ze słabo rozwiniętą błoną pomiędzy palcami. Niezbyt długi dziób, nogi dwukrotnie dłuższe niż u gołębia i wyprostowana, bardziej pionowa postawa pozwalają czajce na wyszukiwanie owadów, dżdżownic, ślimaków i drobnych małży, kryjących się wśród wysokich traw bądź w bagnistej ziemi. Skrzydła, szerokie na całej długości, zakończone są miękko i półkoliście. Budowa skrzydeł pozwala czajce na wykonywanie niezbyt szybkich, ale akrobatycznych lotów, co ptak wykorzystuje w trakcie godów oraz do odstraszania konkurentów. Nagłe zwroty, fikołki i furkotanie skrzydeł robią wrażenie zarówno na samicach czajki, jak i większości drapieżników. Głos czajki ma charakter pojedynczych, donośnych kwileń złożonych z dwóch połączonych, różniących się od siebie sylab. Jękliwe zawołania wydawane przede wszystkim w trakcie lotu nabierają animuszu w trakcie efektownych lotów tokowych. W przypadku czajki trudno mówić o śpiewie. W trakcie poszukiwania partnerki, czy w przypadku zachowań służących określaniu terytorium, większą rolę pełni wygląd i sposób latania. Czajki należą do tzw. zagniazdowników. Ich pisklęta są pokryte gęstym puchem i już w 2-3 dni po wykluciu są gotowe – na razie pieszo – opuścić gniazdo w poszukiwaniu pożywienia.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz