SZPAK

Szpak

Bywa czasem mylony z kosem ze względu na zbliżoną wielkość, ciemną szatę i cytrynowożółty dziób. W budowie różni się jednak przede wszystkim krótkim, lekko rozwidlonym ogonem i dłuższymi, ostrymi skrzydłami. Wygląd szpaka zmienia się w ciągu roku: poza okresem lęgowym - jesienią i zimą, czarne upierzenie szpaka pokrywają białawe, perełkowate cętki. Czarny jest także dziób. Od wczesnej wiosny szpak przybiera szatę godową: perełkowaty nalot zanika, pióra stają się lśniące, metalicznie połyskując w słońcu w odcieniach zieleni i fioletu. Dziób nabiera nasyconej, żółtej barwy. Zmiany te możemy obserwować dzięki coraz częstszemu zwyczajowi zimowania szpaków w miastach na terenie kraju. Niemniej jednak większość szpaków zachowuje naturalne zwyczaje gatunku odlatując przed zimą na zachód i południe. Jako ptaki towarzyskie, przygotowując się do wędrówki zbierają się w ogromne stada liczące nawet kilkaset tysięcy osobników. Zjadają w tym okresie głównie owoce czyniąc często spustoszenie w sadach i ogrodach. Głos szpaka jest bardzo urozmaicony: od wysokich, modulowanych gwizdów i fletowych zaśpiewów po szepty, terkoty i klekotanie. Śpiewając, szpak nadyma podgardle strosząc pióra i często trzepocząc skrzydłami. Charakterystyczny jest głos wabiący w formie trzeszczących szeptów. Poza własnymi frazami, szpaki mają szczególny talent do naśladowania i wplatania zasłyszanych dźwięków i głosów innych ptaków.